Για πολλές δεκαετίες το βασικό σύγγραμα για τους κρόκους ήταν το έργο Crocorum Synopsis (The Journal of the H orticultural Society, 1847) του Άγγλου κληρικού (πρωτοπρεσβύτερου στον καθεδρικό ναό του Μάντσεστερ) Γουίλιαμ Χέρμπερτ (William Herbert, 1778 - 1847). Στον ενδημικό κρόκο του Νότιου Αιγαίου, που δίνει την ζαφορά (σαφράν) ο Χέρμπερτ έδωσε το όνομα Crocus cartwrightianus, προς τιμήν του Άγγλου πρόξενου στην Κωνσταντινούπολη Καρτράιτ (Cartwright), επειδή του έστειλε μερικούς βολβούς από την Τήνο. «Είμαι υπόχρεος στον εξαιρετικό μου φίλο κύριο Cartwright, για τη γνωριμία και την κατοχή αυτών των επιθυμητών φυτών», γράφει ο Χέρμπερτ. Και δεν παραλείπει να... καρφώσει τον Μ. Gay, επειδή περιέγραψε το επίσης ενδημικό του Ν. Αιγαίου Κρόκο του Τουρνεφόρ (C. turnefortii) από αποξηραμένο δείγμα από την Μήλο, που όμως του έλειπαν οι ανθήρες. Ο Έλληνας βοτανικός Θεόδωρος Ορφανίδης περιέγραψε το 1870 τον κρόκο αυτόν ως Κρόκο της Φολεγάνδρου (Crocus pholegandrius) αλλά ατύχησε. Είχε προηγηθεί το 1832 ο Gay, έστω κι αν το φυτό του ήταν αποξηραμένο και χωρίς ανθήρες. Τελικά, στην ελληνική χλωρίδα έχει βάλει την σφραγίδα της και η αποικιοκρατία...