Ο ελλέβορος αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για το πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε με την χρήση φαρμακευτικών φυτών, αν η χρήση αυτή δεν έχει επιβεβαιωθεί από πολλές πλευρές και από την ιστορική πείρα. Το λαϊκό του όνομα είναι «σκάρπι», «κάρπη» και «καρπί».
Όλοι οι ελλέβοροι περιέχουν, κυρίως πριν την ανθοφορία, δύο τοξικά αλκαλοειδή που είναι ισχυρά δηλητήρια. Βέβαια, στην αρχαιότητα και την λαϊκή ιατρική τα περισσότερα δηλητηριώδη φυτά χρησιμοποιούνται σε μικρές δόσεις για θεραπευτικούς σκοπούς. Σε μορφή σκόνης ή βάμματος, παρασκεύαζαν παλιότερα από ελλέβορο φάρμακα για τη θεραπεία της μανίας, της μελαγχολίας, της υποχονδρίας, της επιληψίας, της υδρωπικίας και των χρόνιων δερματικών νοσημάτων.
Ο ελλέβορος αναφέρεται από τον Θεόφραστο αλλά δεν είναι σίγουρο ότι πρόκειται για το σημερινό φυτό ή το «βέρατρο». Οι αρχαίοι ρήτορες χρησιμοποιούσαν τον ελλέβορο για ενίσχυση της μνήμης τους («ελλεβορίζειν» και «ελλεβόρου δείται»). Στη νεότερη Ελλάδα τον χρησιμοποιούσαν για να... ξεραίνουν τα οπωροφόρα δέντρα των εχθρών τους!!!
*** Όταν έφτασαν σε ηλικία γάμου η Ιφινόη, η Ιφιάνασσα και η Λυσίππη, κόρες του Προίτου, βασιλιά του Άργους, τις τρέλανε η Ήρα και πίστευαν ότι είναι αγελάδες. Ο μάντης και ιατρός Μελάμπους τις θεράπευσε, βάζοντας ελλέβορο στην πηγή που έπιναν νερό. Κι έτσι ο Μελάμπους παντρεύτηκε την Λυσίππη. Ο Μελάμπους και τα παιδιά του διέδωσαν την λατρεία του Διονύσου.