Ενδημικό της Πελοποννήσου, γνωστό από τον Χελμό (από όπου περιγράφτηκε), την Ζήρεια (Κυλλήνη), τον Ταΰγετο, τον Πάρνωνα (Λεωνίδιο), την Κουλοχέρα και το Χιονοβούνι από την οροσειρά του Ζάρακα στην Αν. Λακωνία.

Πολυετές, διακλαδιζόμενο, ημιθαμνώδες φυτό με ξυλώδη βάση, που σχηματίζει πυκνές ή αραιές συστάδες.

Φύλλα με βραχύ μίσχο, ωοειδή-επιμήκη έως ευρέως ελλειπτικά, αραιώς τριχωτά στην πάνω επιφάνεια κει με λευκή πυκνή τρίχωση στην κάτω επιφάνεια.

Βιότοπος: ρωγμές ασβεστολιθικών βράχων και κρημνών, σε υψόμετρα 900-2000 μ.

Ταξιανθία ακραίος βότρυς με 4-12 άνθη.

Ανθίζει μέσα Μαΐου - αρχές Αυγούστου.

*** Περιλαμβάνεται στο Βιβλίο Ερυθρών Δεδομένων των Σπάνιων & Απειλούμενων Φυτών της Ελλάδας (2009) με τον χαρακτηρισμό Σχεδόν Απειλούμενο (ΝΤ).