Η Ευφόρβια η δενδροειδής είναι ένα στενομεσογειακό είδος πολύ μικρού ημι-σαρκώδους φυλλοβόλου δέντρου ύψους συνήθως 1-2μ. με ημισφαιρική κόμη, το οποίο υπό συνθήκες ανταγωνισμού για το φως μπορεί να φτάσει τα 4-6μ. Ο κεντρικός κορμός είναι αρκετά κοντός και έτσι τα φυτά θυμίζουν περισσότερο θάμνους. Το είδος παρουσιάζει ένα πρότυπο ανάπτυξης στο οποίο από την κορυφή του κάθε ανθοφόρου βλαστού της προηγούμενης χρονιάς προκύπτουν δυο νέοι ανθοφόροι βλαστοί. Αυτό επιτρέπει και τον προσδιορισμό της ηλικίας των ατόμων του είδους. Τα φυτά ρίχνουν τα φύλλα τους, όχι το φθινόπωρο αλλά το καλοκαίρι για να αντιμετωπίσουν τις εξαντλητικά ξηροθερμικές συνθήκες του μεσογειακού καλοκαιριού. Στα τοπία με διαπλάσεις ευφορβίας το φαινόμενο αυτό δημιουργεί όμορφους «φθινοπωρινούς τόνους» στα τέλη της άνοιξης.

Το φθινόπωρο ξυπνούν και αρχίζουν να βλαστάνουν, ενώ ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες, μπορούν να ανθίζουν ήδη από τα τέλη Δεκέμβρη. Το είδος συνεργάζεται με έντομα αλλά και με σαύρες για τον πολλαπλασιασμό του. Μύγες, μέλισσες, σφήκες και σαύρες φροντίζουν για την επικονίαση των λουλουδιών, ενώ τα μυρμήγκια έχουν επιμεληθεί τη διασπορά των σπερμάτων. Οι υπηρεσίες των επικονιαστών πληρώνονται με νέκταρ και αυτές των διασπορέων με τα πρωτεϊνούχα ελαιοσώματα που καλύπτουν τα σπέρματα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η φυλογένεια του είδους καθώς αυτό ομαδοποιείται με διάφορα είδη της μακαρονησιακής βιογεωγραφικής περιοχής. Στους τόπους αυτούς έχουν διατηρηθεί τα δάση των δαφνοειδών που άλλοτε, πριν αρκετά εκατομμύρια χρόνια, κυριαρχούσαν στη Μεσόγειο όταν το κλίμα της ήταν υποτροπικό.

Κάποια είδη όπως ο κισσός, η δάφνη (Laurus nobilis), αλλά και το χριστουγεννιάτικο ου (Ilex aquifolium) είχαν κοντινούς προγόνους οι οποίοι, αν και είδη των υποτροπικών κλιμάτων, κατάφεραν να εξελιχθούν και να προσαρμοστούν στο νέο και κατά πολύ ξηρότερο (το καλοκαίρι) και ψυχρότερο (το χειμώνα) περιβάλλον. Αποτελούν λείψανα ενός μακρινού κόσμου τα οποία κατάφεραν να περάσουν από το ψιλό και αδέκαστο κόσκινο της εξέλιξης και να φτάσουν στο σήμερα.