Με το που μπαίνει ο χειμώνας εμφανίζεται σε ορισμένες λαϊκές αγορές η σαρκώδης ρίζα ενός αγκαθιού. Είναι ένα πολύ εκλεκτό έδεσμα, γιατί λίγοι το ξέρουν στις πόλεις, παρότι στην Ελλάδα τρώγεται από την αρχαιότητα.
Το όνομά του είναι «σκόλυμος» (Scolymus hispanicus), το ίδιο που χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι. Περίπου με το ίδιο όνομα σε παραλλαγές χρησιμοποιείται σε διάφορες περιοχές της χώρας, όπως «ασκόλυμπρος» στη Κρήτη, «ασκολύμπρι» στα Ιόνια νησιά

και «σκόλι» στη Μάνη.
Στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν την εδώδιμη σαρκώδη ρίζα του για διουρητικό φάρμακο και άλλες παθήσεις. Από τότε η λαϊκή ιατρική χρησιμοποιεί τον ζωμό από το βράσιμο της ρίζας του σκόλυμου για νεφρολιθιάσεις, αρθρίτιδες, δερματίδες, κ.α.
Ο σκόλυμος αναφέρεται από τον Ησίοδο, ο οποίος θεωρεί την άνθισή του σαν την αρχή του καλοκαιριού. Ο Θεόφραστος τον ονομάζει «λειμώνιο σκόλυμο» και «λειμωνία». Ο Διοσκουρίδης γράφει ότι έτρωγαν τον τρυφερό βλαστό του σαν το σπαράγγι.
Όπως και στην αρχαιότητα, τα φύλλα του σκόλυμου τρώγονται βραστά με λάδι και λεμόνι ή ξύδι, αλλά μπορούν να γίνουν και αυγολέμονο με κρέας ή ψάρι. Η ρίζα του γίνεται και ψητή.