|
Η δάφνη (Laurus nobilis) είναι αρωματικός θάμνος, ιθαγενής της Μεσογείου, που υπάρχει σχεδόν παντού στην Ελλάδα. Συναντάται συνήθως σε θαμνώδη μορφή, αλλά πολύ συχνά γίνεται δέντρο που μπορεί να πάρει μεγάλο ύψος. Τα φύλλα διακρίνονται για τους πολλούς ελαιοφόρους αρωματικούς αδένες τους απ’ όπου με απόσταξη λαμβάνεται το δαφνόλαδο
Το όνομά της, που χρησιμοποιείται και σήμερα, είναι πανάρχαιο. Η δάφνη αναφέρεται από τον Όμηρο. Ήταν το ιερό δέντρο του Απόλλωνα. Η Πυθία, μασώντας φύλλα δάφνης, έδινε τους χρησμούς της στο μαντείο των Δελφών. Οι αρχαίοι Έλληνες και αργότερα οι Ρωμαίοι στεφάνωναν με κλαδιά δάφνης τους νικητές, φιλόσοφους, ποιητές, κ.α. Και σήμερα η δάφνη χρησιμοποιείται ως σύμβολο σοφίας και δύναμης.
Ευρύτατη χρήση έχουν τα σκληρά και αρωματικά φύλλα της. Χρησιμοποιούνται ως άρτυμα στη μαγειρική. Μπαίνουν στη συσκευασία ξηρών καρπών για την προφύλαξή τους από τα έντομα. Αραιό αφέψημα των φύλλων χρησιμοποιείται ως εντομοκτόνο και παρασιτοκτόνο. Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν τα φύλλα και οι καρποί, και το δαφνέλαιο χρησιμεύουν, με τη μορφή αλκοολούχων υγρών ή αλοιφών, ως αντιρρευματικά και παρασιτοκτόνα. Μεγάλη χρήση των προϊόντων της δάφνης γίνεται στην αρωματοποιία, τη σαπωνοποιία και την κτηνιατρική.
Φαρμακευτικά η δάφνη θεωρείται ότι έχει χωνευτικές, διουρητικές, διεγερτικές, σπασμολυτικές, εφιδρωτικές, τονωτικές, αποχρεμπτικές, εμμηναγωγούς, ανθελμινικές και αντισηπτικές ιδιότητες.
Φύεται σε όλα τα εδάφη και σε ηλιόλουστες θέσεις.
*** Ιερό φυτό Η Δάφνη, κόρη του ποταμού Πηνειού, ήταν ξακουστή για την ομορφιά της. Μια μέρα τη συνάντησε στο δάσος ο Απόλλωνας και θέλησε να την κάνει δική του. Εκείνη έτρεξε να ξεφύγει. Την στιγμή που άπλωσε τα χέρια του ο Απόλλωνας να την αρπάξει, η Δάφνη ζήτησε από τον πατέρα της να την βοηθήσει. Εκείνος τη μεταμόρφωσε σε δέντρο. Ο θεός το αγκάλιασε και είπε: «Δεν έγινες γυναίκα μου, Δάφνη, και θα γίνεις τώρα το δέντρο μου». Κι έτσι η δάφνη έγινε το ιερό φυτό του Απόλλωνα.
|