Το φλησκούνι (Mentha pulegium) το βρίσκουμε σχεδόν παντού στην Ελλάδα, πάνω από τα 400 μέτρα σε υγρές τοποθεσίες, τέλματα και όχθες ρυακιών ή ποταμών.
Άλλες λαϊκές του ονομασίες είναι βληχώνι, βληχούνι και γλυφώνι. Όλες προέρχονται από το αρχαίο του όνομα «βληχώ», που θεωρείται άγνωστης ετυμολογίας, αλλά ίσως πρέπει να συνδεθεί με τον βιότοπό του που χαρακτηρίζεται από τα γλυκά (γλυφά < βλυχά) νερά. Γενικά η ορθογραφία του είναι ένα πρόβλημα. Αντίθετα πιο ξεκάθαρη είναι η λατινική ονομασία του (pulegium)

που προέρχεται από το pulex = ψύλλος και αναφέρεται στις εντομοαπωθητικές ιδιότητες του φυτού.
Στα Ελευσίνια μυστήρια οι μύστες έπιναν έναν κυκεώνα που τον παρασκεύαζαν με αλεύρι, νερό και φλησκούνι, γιατί τον ίδιο κυκεώνα είχε πιει και η θεά Δήμητρα όταν πέτυχε την συμφωνία της για την Περσεφόνη με τον Πλούτωνα και διέκοψε τη νηστεία της.
Έναν άλλο κυκεώνα τον έκαναν με χυλό από κριθάρι, κρασί, μέλι, τυρί, και φλησκούνι.
Οι Βυζαντινοί παρασκεύαζαν έναν παρόμοιο πολτό, την «γρούτα», με καβουρδισμένο αλεύρι, νερό και φλησκούνι.
Το αιθέριο έλαιο του φυτού περιέχει πουλεγόνη και μενθόλη. Χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, τη φαρμακοποιία και τη σαπωνοποιία.

Τελευταίες έρευνες έδειξαν ότι η υψηλή περιεκτικότητα που έχει το φλησκούνι σε πουλεγόνη, μιας ουσίας με εντομοκτόνες ιδιότητες, το καθιστά ιδιαίτερα τοξικό. Μια σειρά θανάτων στην Αμερική από τη χρήση ενός σκευάσματος με φλησκούνι οδήγησε στη λήψη μέτρων απαγόρευσης της χρήσης του σαν εκτρωτικό φάρμακο. Δεν πρέπει επίσης να χρησιμοποιείται σαν εντομοαπωθητικό γιατί μπορεί να γίνει επιβλαβές και για άλλα ζώα.