|
|
|
|
|
Επιστ/κή ον/σία:
|
Capparis orientalis Veill. 1801
|
|
Συνώνυμα:
|
Capparis spinosa subsp. rupestris (Sm.) Nyman
|
|
Οικογένεια:
|
CAPPARACEAE
|
|
Κοινή ον/σία:
|
|
|
Ετυμολογία:
|
|
|
Υψόμετρο:
|
0-300μ
|
|
Ενδιαίτημα
|
Ασβεστολιθικοί βράχοι, Πλαγιές - πρανή δρόμων, Θάλασσα και παράλια, Σχισμές βράχων – κρημνοί
|
|
Ενδημικό
|
Όχι
|
|
Προστασία::
|
|
|
Κατάσταση:
|
Κοινό
|
|
Γεωγραφική εξάπλωση:
|
Νότια Πίνδος, Ανατολική Κεντρική Ελλάδα, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησος, Νησιά Ιονίου, Κρήτη, Κυκλάδες, Ανατολικό Αιγαίο, Βόρειο Αιγαίο, Δυτικό Αιγαίο, Αμοργός, Ελαφόνησος, Μονεμβασία, Σκύρος , Φαράγγι Δαφνώνας
|
Μικρός, πολυετής, πολύκλαδος θάμνος.
Βλαστοί πολλοί, πλεγμένοι μεταξύ τους και φύλλα δερματώδη, ωοειδή, σχεδόν στρογγυλά, λεία, έμμισχα.
Άνθη μεγάλα σε μακρύ ποδίσκο, λευκά ή ρόδινα με 4 σέπαλα ρόδινα ή πράσινα και 4 λευκά πέταλα, μεγαλύτερα. Στήμονες ρόδινοι, χαρακτηριστικά πολλοί, μακρύτεροι από τα πέταλα που δίνουν μια ιδιαίτερη εικόνα στο άνθος. Τα μικρά μπουμπούκια της κάππαρης συλλέγονται και διατηρούνται στην άλμη, για να χρησιμοποιηθούν σαν συνοδευτικό στις σαλάτες.
Και σήμερα χρησιμοποιούμε το αρχαίο όνομα «κάππαρις», που είναι πανάρχαιο.
Ο Διοσκουρίδης συνιστά να είναι καλά μαγειρεμένη η κάππαρη, γιατί έτσι δεν επιβαρύνει το στομάχι. Ο αρχαίος γευσιγνώστης Αθήναιος την αναφέρει έξι φορές στους «Δειπνοσοφιστές» του. Γενικά όμως στην κλασική αρχαιότητα την θεωρούσαν τροφή για τους φτωχούς. Ο ποιητής Τιμοκλής σατιρίζει την διασημότερη εταίρα, τη Φρύνη, βάζοντας την να πουλάει κάππαρη στην αγορά της Αθήνας. Οι πλούσιοι Ρωμαίοι δεν την καταδέχονταν. Όχι όμως και οι Βυζαντινοί, που την θεωρούσαν θαυμάσιο ορεκτικό («ενόρεκτος κάππαρις»), όπως γράφει ο Παύλος ο Αιγινήτης.
|